Blogs

Hoe rauw rouw kan zijn

 
Iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met verlies en rouw. We weten allemaal dat het leven eindig is: afscheid nemen van een dierbare hoort bij het leven. Maar wist je dat bij het eindigen van een relatie, verlies van je werk, een miskraam, ongewenste kinderloosheid, heimwee na een verhuizing en ook verlies van je gezondheid een vorm van rouw kunnen geven? 
 
De mate waarin je deze rouw aan kunt, ligt aan hoe je gehecht bent. Ben je opgegroeid in een veilige bedding? Heb je een veilige gehechtheid kunnen ervaren toen je opgroeide? Dan blijft het rouwen om een gebeurtenis nog steeds erg rauw, maar je zult het overleven. Je bent weerbaar genoeg, doordat je een veilige gehechtheid hebt gehad. 
Maar blijkt dat je onveilig gehecht bent, dan kan het aangaan van rouw te pijnlijk voor je zijn. Je hebt allerlei strategieën ontwikkeld om die pijn maar niet te hoeven voelen. Echter kan het niet doorlopen van rouw voor veel meer problemen gaan zorgen in je leven. Want verdriet dat ingehouden wordt en geen stem krijgt, kneust het hart.
Ook een gehechtheid die in eerste instantie veilig lijkt, kan toch onbewust minder veilig zijn dan gedacht, waardoor je niet de rouw aan kunt gaan. Door je hier bewust van te zijn en van wat jouw overlevingsstrategieën zijn, kun je beter begrijpen wat jou nu tegenhoudt door deze pijn heen te kunnen gaan. 
 
Rouw kent verschillende stadia. Deze dien je allemaal te doorlopen. Daar horen ook aanvaarden en het doorvoelen van de pijn bij. Door samen op zoek te gaan naar waar jij staat in het rouwlandschap, leer je de pijn te doorvoelen en zo je rouw weer te laten stromen. Je veilig genoeg hierin voelen is cruciaal. Pas als je alle stadia in het rouwlandschap hebt doorlopen, ben je in staat om weer vrij te leven.
 
Als jouw rouw is gestold en niet meer kan stromen, is het tijd om in actie te komen. En je hoeft het niet alleen te doen. Het is belangrijk dat je in een veilige omgeving jouw rouw doorleeft. Ik kan je daar in begeleiden. 

Inspanningsintolerantie na COVID (PEM)

 
Stel: je hebt COVID gehad en je blijft daarna klachten houden, zoals vermoeidheid, prikkelgevoeligheid, spierklachten en noem maar eens wat op. Je hebt het Post-COVID syndroom, ook wel longcovid. Je conditie is ver achteruit gehold, dus wat ga je dan doen? Juist, datgene wat menig professional aan het begin van de corona-epidemie ook aanraadde, namelijk rustig aan je activiteiten opbouwen en steeds weer verder je grenzen gaan verleggen. Want dat had immers ook altijd gewerkt bij andere ziekten en symptomen. Dus je gaat vol goede moed aan de slag met sporten bij de fysiotherapeut of op eigen houtje je activiteiten uitbreiden door steeds iets meer te doen en steeds verder je grenzen over te gaan. Met als resultaat dat je maar zieker en zieker wordt en na elke keer fysiotherapie weer doodziek met hoge koorts in bed ligt. 
 
Het is inmiddels wetenschappelijk bewezen dat veel Post-COVID patiënten lijden aan een ernstige vorm van inspanningsintolerantie. Dit wordt ook wel aangemerkt als PEM (Post-exertionele malaise). Het betekent dat de klachten verergeren naarmate er cognitieve, fysieke of mentale inspanning geleverd wordt. Hierdoor komen sommige patiënten niet eens aan revalidatie toe. Fysiotherapie heeft daardoor vaak een averechts effect. Specialisten hebben dit nu gelukkig ook erkend. PEM komt ook voor bij andere post-infectieuze ziekten, zoals het vermoeidheidssyndroom (ME/CVS).
 
De klachten bij het Post-COVID syndroom lopen erg uiteen. Vermoeidheid, hersenmist, prikkelgevoeligheid, PEM, POTS (hoge hartslag of hartkloppingen), ontregeld zenuwstelsel, verstoring van het immuunsysteem, spier- of gewrichtsklachten, darmklachten, infecties, hoofdpijn en slaapproblemen zijn nog maar een paar van de symptomen die voorbij komen bij deze patiënten. 1 op de 5 tot 8 mensen met een COVID besmetting ontwikkelt klachten die langer aanhouden dan 3 maanden. Met het oplopen van het aantal (relatief mild doorlopen) besmettingen, loopt het aantal Post-COVID patiënten dus ook op. 
 
Om PEM te voorkomen is het heel belangrijk om je grenzen te bewaken. Ook al betekent dit dat je nog maar een fractie kunt van de activiteit die je voorheen deed. Alleen zo voorkom je dat je heel ziek wordt. En niet over je grens gaan is juist wat zo moeilijk is. Maar dit kun je leren. Wil jij hier hulp bij hebben? Ik help je er graag bij.

Gebrek aan erkenning in het ziek-zijn

 

'Wanneer ik het over mijn ziekte heb, wordt me steeds maar weer verweten dat ik niet voldoende doorzet. Ik krijg gewoon geen begrip van mijn omgeving. Of ik niet gewoon een burn-out heb, vragen ze dan. Maar ik word hier zo verdrietig van. En ik ga dan aan mezelf twijfelen of ik inderdaad wel genoeg mijn best heb gedaan om beter te worden en of ik inderdaad niet gewoon in een burn-out zit. Want inderdaad kun je niks aan mij zien, dus mankeer ik dan echt wel wat.'

Ze zit in de stoel tegenover mij. De tranen stromen over haar wangen. Ik heb met haar te doen, want ik snap helemaal wat ze bedoelt. Ze heeft Post-COVID, en net als andere post-infectieuze ziekten als ME-CVS, Lyme of Q-koorts zie je aan de buitenkant niet dat iemand ziek is. Je kunt soms beter een been breken, dan een cognitieve of energetische ziekte hebben. Dan zien mensen tenminste aan je dat je iets mankeert. Hoe vaak er wel niet wordt gezegd: joh, je hebt gewoon een burn-out. Nee, van al dat onbegrip, dáár krijg je pas een burn-out van!

Bij de dame tegenover mij in de stoel is het zaak dat ze leert loslaten. Loslaten wat een ander vindt of denkt over haar en haar ziekte. Loslaten van het vechten tegen alle goedbedoelde adviezen van iemand die er geen verstand of ervaring mee heeft. Loslaten van het vechten tegen koste wat het kost weer de oude te willen worden. En loslaten van het twijfelen over haar eigen kennis van haar lichaam.

Door te leren luisteren naar haar lichaam, leert ze haar grenzen kennen. En die zijn zo belangrijk om te herstellen. Want door met een post-infectieuze ziekte steeds maar weer over je grens te gaan, bereik je dat je alsmaar zieker wordt.

Na een paar sessies zie ik een hele andere vrouw tegenover me zitten. Ze heeft zowel mentaal als in haar ziekte mooie stappen kunnen maken. Ze kan weer genieten van het leven, mét de beperkingen die haar ziekte met zich meebrengt door juist in mogelijkheden te denken.

'Ik kan het allemaal wel zelf' 

'Ik kan het allemaal wel zelf, ik heb geen hulp van een ander nodig'.

Te vaak hoor ik dit uit de mond van iemand die het allemaal niet meer kan bolwerken. De kleinste dingen zijn teveel geworden en alles kost de grootste moeite. Maar ondertussen is hulp aanvaarden een no-go.

Wie zegt dat je het allemaal in je eentje moet doen? Van wie heb je dat geleerd? En wat zou er gebeuren als je toch hulp zou aanvaarden? Ben je bang dat iets dan niet op jouw manier gebeurt? Of maakt de hulp van een ander dat jij jezelf dan een minder persoon, een zwakkere versie van jezelf vindt?

Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Door samenwerking, zowel werkgerelateerd als in je persoonlijke leven, wordt alles makkelijker en lichter. Je kunt elkaar versterken door elkaars talenten te benutten. Waarom is het dan toch zo moeilijk om om hulp te vragen of de aangeboden hulp te aanvaarden?

Je zou kunnen beginnen met mijn begeleiding te accepteren om je hierin te ondersteunen. Ik kan je helpen om inzicht te krijgen waar deze weerstand vandaan komt en hoe je deze kunt veranderen. Want weet je, je hoeft het echt niet allemaal in je eentje te doen.

'Ik heb altijd voor een ander gezorgd'

 

Ze kwam bij mij in mijn praktijk, omdat ze wilde leren haar grenzen beter aan te geven. Door haar chronische ziekte was ze genoodzaakt om meer rust te nemen, maar elke keer trapte ze weer in de valkuil zodra ze een goede periode had. Dan viel ze terug in haar oude patroon van 'niet zeuren, schouders eronder en gaan met die banaan' en ieder ander behalve haar zelf op de eerste plaats zetten. Met het gevolg dat ze alweer na een paar dagen helemaal opnieuw kon beginnen met wekenlang herstellen.
 

Gaandeweg de eerste sessie kwam ze tot inzichten dat ze altijd al de instelling heeft gehad om eerst voor anderen te zorgen, voordat ze aan zichzelf dacht. Zolang een ander het naar de zin had, zou het voor haar ook goed komen. Maar dit ging nu dubbel en dwars tegen haar werken.

Deze overtuiging zat diep geworteld en had haar oorsprong al in haar jeugd. Als jong meisje nam ze de zorg voor het gezin al op zich. Ze nam niet alleen de zorg voor het huishouden over, maar ook de zorgen over een gezinslid. Iets wat helemaal niet hoorde bij dat kleine meisje, maar bij haar ouders. Door een tafelopstelling kwam ze tot inzichten dat zij deze zorg los kon laten en terug kon geven aan degenen waar het bij hoort, namelijk haar ouders.
 

Dit gaf haar de ruimte om weer dat zorgeloze kleine meisje te kunnen zijn en zo zag ze dat zijzelf degene was die ze op de eerste plaats moet zetten. Deze beweging maakte dat ze nu een nieuwe overtuiging heeft: Door in de eerste plaats goed voor mijzelf te zorgen, kan ik nog beter voor een ander zorgen. Veel lichter en  met positieve moed voor de toekomst verliet ze al na deze eerste sessie mijn praktijk.
 

Het klinkt zo logisch allemaal, maar om ook daadwerkelijk deze verandering van binnen te voelen en zo daadwerkelijk je nieuwe overtuiging blijvend te integreren in je leven, vergt tijd en inzichten in jezelf.

Voel je dat jij ook veranderingen nodig hebt en wil jij daar graag begeleiding in? Reserveer dan snel een sessie.